Waarom Odie De Beste Hond Van Garfield Is (En Waarom Jij Dat Ook Zou Moeten Vinden)
Iedereen kent Garfield wel. De luie, oranje kat met een voorliefde voor lasagne en een haat-liefdeverhouding met zijn eigenaar, Jon Arbuckle. Maar wat Garfield nog interessanter maakt dan zijn geërfde cynisme en zijn constant verstoorde dieet, is de andere grote held in zijn leven: Odie, de hond. Odie, de vaak verwaarloosde, maar tegelijkertijd onverwoestbare viervoeter. En ondanks dat Garfield hem constant in de maling neemt, is het Odie die eigenlijk de ware ster van de show is. Maar wat maakt Odie zo bijzonder, en waarom zou jij moeten stoppen met denken dat hij gewoon een onhandige, domme hond is?
Laten we eerlijk zijn: de meeste mensen houden van Garfield omdat hij zo’n onmiskenbare persoonlijkheid heeft. Hij is sarcastisch, slim, en heeft een bijna ondoordringbare houding tegenover de wereld. Hij is de typische antiheld, die weigert zich aan de regels te houden en zich constant met gemak uit situaties wurmt die hij zelf heeft veroorzaakt. En dan is daar Odie, de hond die, in tegenstelling tot Garfield, het toonbeeld is van alles wat simpel en onschuldig is. Odie is geen kat – dat is zijn eerste probleem, als je het aan Garfield vraagt. Maar in werkelijkheid is Odie misschien wel veel meer dan wat hij in eerste instantie lijkt.
Odie: De Onvermoeibare Positieve Energie
Wat Garfield misschien niet doorheeft (en wat wij als lezers misschien wel beter begrijpen), is dat Odie precies datgene vertegenwoordigt waar Garfield, ondanks zijn luchtige, sarcastische houding, eigenlijk naar verlangt: onvoorwaardelijke liefde en loyaliteit. Odie is altijd daar, altijd vrolijk, altijd bereid om met Garfield te spelen, zelfs als Garfield hem voortdurend bespot en afwijst. En laten we niet vergeten: hij blijft trouw aan Jon, die hem ook niet bepaald altijd behandelt als een koninklijke hond.
Odie is niet slim, en dat is misschien wel zijn grootste kracht. Terwijl Garfield zich constant zorgen maakt over zijn eigen welbevinden en niets belangrijker vindt dan zijn eigen comfort, is Odie het tegenovergestelde: hij leeft in het moment, zonder te veel na te denken. Het maakt niet uit hoeveel keer Garfield hem achterlaat of uitscheldt, Odie blijft altijd een trouwe vriend. En juist dit is waar we van Odie zouden moeten leren. Want wie zegt dat je altijd moet winnen? Wie zegt dat je altijd de slimste in de kamer moet zijn? Odie laat zien dat loyaliteit, vriendelijkheid en een positieve houding niet alleen belangrijk zijn, maar in sommige gevallen zelfs de belangrijkste eigenschappen van een hond (en van een persoon) kunnen zijn.
Waarom Garfield Zo’n Haat-Liefdeverhouding Met Odie Heeft
Natuurlijk is het ook interessant om naar de dynamiek tussen Garfield en Odie te kijken. Garfield, de alleswetende kat, en Odie, de bijna naïeve hond. Het is bijna een soort klassieke rivaliteit, een strijd tussen de cynische, slimme kattenmentaliteit en de eenvoudige, onverstoorbare aard van de hond. Garfield’s minachting voor Odie is vaak duidelijk: hij maakt de hond belachelijk, geeft hem domme opdrachten, en leidt hem rond als een soort gekke clown. Maar hoewel Garfield soms zijn best doet om Odie te laten verdwijnen, is het eigenlijk altijd Odie die de situatie redt – vaak onbedoeld.
Als we eerlijk zijn, is het juist deze dynamiek die Garfield zo aantrekkelijk maakt voor de lezers. Want wie heeft er nu niet op een bepaald moment in zijn leven die irritante vriend of collega die altijd vrolijk is, altijd zijn best doet om je op te vrolijken, en altijd maar niet snapt waarom jij gewoon je mond wilt houden en lekker je lasagne wilt eten zonder dat iemand zich ermee bemoeit? Dat is de reden waarom Garfield zo succesvol is als strip: het is de perfecte weergave van die dagelijkse strijd tussen de verschillende persoonlijkheden die je tegenkomt, het conflict tussen de serieuze en de luchtige benadering van het leven.
Odie Als Het Hart Van De Serie
Wat Odie ons echter echt leert, is de kracht van onvoorwaardelijke liefde. Waar Garfield zijn cynisme en sarcasme als schild gebruikt, heeft Odie dat niet nodig. Odie is puur en eenvoudig, en ondanks dat zijn grote enthousiasme soms irritant kan zijn voor de meer introverte figuren zoals Garfield (en wijzelf, laten we eerlijk zijn), is het precies dat enthousiasme dat de strip zijn charme geeft. Odie is de emotionele kern van de strip, terwijl Garfield de scherpe rand is die het geheel spannend maakt.
Bijvoorbeeld, wanneer Garfield de zoveelste truc uithaalt en zijn plannen niet werken, is het altijd Odie die op de achtergrond staat en zonder veel woorden of verwachtingen naar Garfield kijkt. Odie maakt nooit een scène. Hij heeft geen hoge eisen van Garfield. Hij wacht geduldig en kijkt toe hoe de kat de gevolgen van zijn acties ondergaat. Odie is niet perfect, maar hij weet wel dat perfectie niet alles is. Dat is wat hem zo sympathiek maakt. En als we heel eerlijk zijn, is Odie de reden waarom Garfield überhaupt nog iemand heeft om mee te praten.
Het Ongelofelijke Leven Van Een Onhandige Hond
Als we Odie nu eenmaal niet serieus zouden nemen als een “domme hond”, dan zouden we hem misschien niet helemaal begrijpen. Want er is zoveel meer aan hem dan wat we in eerste instantie zien. Odie heeft de kracht om mensen te veranderen, zonder ooit te proberen het te doen. Hij is het type vriend die je altijd nodig hebt, ook al geef je dat misschien niet altijd toe. Hij is de hond die altijd klaarstaat voor een knuffel, die altijd vrolijk is, en die altijd bereid is om zijn liefde zonder voorwaarden te geven. Dat maakt hem misschien wel de meest krachtige figuur in de strip – de man (of beter gezegd, de hond) van de mensen.
Dus, de volgende keer dat je een Garfield-strip opent en Odie weer eens als een lachend achtervolgertje van Garfield wordt afgebeeld, stop dan even. Denk na over wat deze hond eigenlijk voor ons doet. Want Odie is niet alleen maar het slachtoffer van Garfield’s sarcasme. Odie is de echte winnaar van de show, de stille held die ons elke dag herinnert dat we allemaal wat meer Odie nodig hebben in ons leven – dat we allemaal wat simpeler zouden moeten denken, wat vrolijker zouden moeten zijn en misschien zelfs wat meer zouden moeten glimlachen zonder reden.
En als dat niet de mooiste les is die een simpele hond ons kan leren, dan weet ik het ook niet meer. Odie voor president.
